Pierwsze prace geologiczne w tym regionie były związane głównie z poszukiwaniem złóż soli i solanek na obszarze Doliny Nidy przez Jana Filipa Carosi – polskiego geologa i górnika, pochodzenia włoskiego. Następnie prace te kontynuował od 1818 roku Becker Wilhelm Gottlob Ernst, który wykonał m.in. szyby poszukiwawcze w Owczarach koło Buska, Gadawie, Solcu i Szczerbakowie. Szyb w Solcu stał się podstawą do rozwoju wyrobiska i funkcjonuje do dzisiaj. Kolejno, w latach 1857-1860 prace geologiczne prowadził Ludwik Zejszner – polski geolog i paleontolog. Opracowania wymienionych badaczy nie zawierały mapy geologicznej tego regionu. Pierwszą taką mapę opracował w XIX w. Stanisław Kontkiewicz, obszar jego badań sięgał od Bogucic do Wiślicy. Nowsze badania prowadzone przez J. Czarneckiego i W. Kowalewskiego pozwoliły ustalić stratygrafię tortonu i jego stosunek do podłoża – to z tortonem związane jest występowanie utworów gipsowych. Dalsze prace były prowadzone przez W. Jurkiewicza i W. Kracha w latach 1941-1943, jednakże zebrane przez nich materiały uległy zniszczeniu w wyniku działań wojennych. Po wojnie, w latach 50-tych rozpoczęto badania Niecki Nidy dla celów przemysłowych. Pierwsze prace geologiczno-wiertnicze na serii gipsowej pomiędzy Bogucicami, Buskiem i Wiślicą zostały przeprowadzone przez Państwowy Instytut Geologiczny, następnie prace geologiczno-poszukiwawcze były prowadzone przez byłe Biuro Projektów Przemysłu Materiałów Wiążących w Krakowie, byłe Przedsiębiorstwo Geologiczne Surowców Skalnych w Krakowie oraz Przedsiębiorstwo Geologiczne w Krakowie oraz Państwową Akademię Nauk w Krakowie. Utwory tego regionu były tematami wielu prac magisterskich studentów Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie i Uniwersytetu Warszawskiego. W wyniku przeprowadzonych badań powstały opracowania kartograficzne i dokumentacyjne, opisujące parametry ilościowo-jakościowe złóż gipsów w rejonie Buska i Pińczowa.